Vermoeiende vliegverhalen en verder vervoer

Het is inmiddels 10 november en we varen. Eindelijk…

Ik snap nog steeds niet, waarom de 18 uur durende reis naar Florida altijd spannende momenten bevat en nou nooit eens vlekkeloos verloopt.

Het begint al bij het online proberen in te checken thuis. Nadat je al je personalia hebt ingevuld, krijg je de melding dat KLM nog geen bevestiging heeft gehad van de “Esta approval” en dat we daarom niet kunnen inchecken. Natuurlijk gelijk controleren of onze Esta’s in orde zijn (dat blijkt zo te zijn) en voor de zekerheid maar een afdruk gemaakt van de “approval”. Op Schiphol inchecken leverde gelukkig geen problemen op, alleen door geklungel met de computer aldaar zaten we opeens niet meer naast elkaar. Dat werd verholpen door een aardige KLM-juffrouw (het was gelukkig niet druk) en op naar security. Daar hadden we ons eerste mazzeltje (gelukkig waren die momenten er ook!): de wachttijd was 0-5 minuten, m.a.w. we waren gelijk aan de beurt.

De vlucht naar Atlanta verliep probleemloos. We zaten naast een zendeling van “De kerk van de heiligen der laatste dagen” (een mormoon dus), die voor twee jaar naar Afrika was gestuurd, maar nu al na anderhalve week weer op weg was naar huis. Hij vertoonde verschijnselen van malaria, maar kon de anti-malaria pillen niet in zijn lichaam houden, en werd dus teruggestuurd. Een knul van zo’n 25 jaar helemaal in zijn eentje, had al een reis van meer dan 30 uur achter de rug.

En dan de douane in Atlanta. Twee echt héle lange rijen (één voor Amerikanen/Canadezen en één voor de rest) met voor onze rij één douaneman, die rustig de tijd nam om elke vreemdeling die de US betrad aan een grondig onderzoek te onderwerpen, gesprek, foto, vingerafdrukken en een gedegen inspectie van het paspoort. Het gevolg was  dat we na 45 minuten (de rij was nog niet echt veel korter geworden) eraan begonnen te twijfelen of we ons volgende vliegtuig wel zouden halen (we hadden twee uur overstaptijd). Maar toen de rij met Amerikanen weg was (eigen volk eerst!), waren er meer loketten beschikbaar en ging het sneller. Het briefje dat we in het vliegtuig hadden moeten invullen (of we toch zeker geen fruit of wapens de US willen binnensmokkelen en of we geen criminelen waren) bleek opeens niet meer nodig net zo min als onze vingerafdrukken (die zaten kennelijk nog in de verzameling). Dan de koffers ophalen, want automatisch overzetten op de andere vlucht is er ook niet meer bij. Opnieuw de koffers wegen, nieuw labeltje erom en hopen dat ze op tijd in het volgende vliegtuig aankwamen, want het boarden al was begonnen toen wij aankwamen.

In het vliegtuig naar Fort Lauderdale zaten we naast een dominee (jawel!) van de Baptisten. We kregen zowaar een evangelisatiepraatje te horen, inclusief een foldertje, maar toen we dat achter de rug hadden, hebben nog een best aardig gesprek gehad.

De koffers hadden het gehaald en na een taxirit van drie kwartier waren we in ons hotel voor één nacht.

De taxichauffeur was van het multitaskende type. Hij had twee mobiele telefoons met bijbehorende “oortjes” en was druk bezig met bellen, waarbij de oortjes regelmatig op en af gingen (ik heb niet kunnen ontdekken of hij in elk oor naar een andere telefoon luisterde of dat de twee oortjes bij dezelfde telefoon hoorden). Maar goed, ondanks dat zijn we veilig aangekomen.

Om half acht sliepen we.

Het inschepen de volgende dag verliep zonder enig probleem en om half zes ’s avonds konden we op ons (ruime) balkon van onze eerste zonsondergang op zee genieten.