Vleesetende vissen vangen

20 november 2018 - Santarém, Brazilië

Vandaag heb ik voor de eerste keer van mijn leven gevist en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voor de laatste keer.

Stel je het volgende tafereel voor: twintig volwassen mensen die vrijwel allemaal met een touwtje (nylon draad) met een haak eraan over de reling van de boot hangen, ingespannen turend naar beneden in de hoop een piranha aan de haak te slaan. (als je je het niet kunt voorstellen heb ik nog wel ondersteunend beeldmateriaal). En dan waren wij niet de enige boot, wel vier of vijf boten lagen langs de kant, allemaal voorzien van diezelfde rare volwassenen. Ik moet bekennen dat ik ook ijverig heb meegedaan, Mieke was een van de weinige mensen die het met een meewarige blik in haar ogen aanschouwde zonder zelf mee te doen. Nadat een piranha tot vijf keer toe het aas van mijn haak had geknabbeld, zonder mij het genoegen te gunnen ook het haakje door te slikken, vond ik het welletjes. Verbazingwekkend was dat er op onze boot toch nog een aantal piranha's gevangen werden (ook daarvan heb ik ondersteunend bewijsmateriaal).

Deze visparty was het 'hoogtepunt' van de excursie van vandaag: een prachtige tocht over een kleine zijrivier van de Amazone.

Bij onze tocht over de Amazone tot nog toe zijn we nog geen brug tegengekomen. Mensen verplaatsten zich in deze omgeving voornamelijk over water om op een andere plek te komen. Zo loopt er van Santarém eigenlijk maar één weg naar het zuiden en ook Macapá kun je over land alleen maar bereiken via  één weg vanaf Frans Guyana (op internet is een aardig reisverslag te vinden van iemand die vanuit Paramaribo over land naar Macapá reist). De rivier is dus de belangrijkste transportader. Zo'n zelfde boot als waarop wij onze excursie hebben gedaan, vervoert regelmatig passagiers (eventueel met auto) naar verschillende dorpen/steden stroomop- en afwaarts. Ze vertrekken meestal aan het begin van de avond en varen vooral 's nachts. Hutten zijn er nauwelijks aan boord, mensen slapen in hangmatten, die opgehangen worden aan de haken die overal aan de bovenkant van het dek te vinden zijn. De hangmat is trouwens ook de favoriete slaapplek in de huisjes langs de rivier, die geen aparte slaapkamer hebben.  Ook zie je regelmatig op de rivier grote platte schuiten, soms wel vier achter elkaar,  die door een duwboot worden voortgeduwd (daarom heet het ook een duwboot). Deze boten vervoeren vrijwel alles wat de steden langs de rivier nodig hebben of willen exporteren. Op deze wijze worden bijvoorbeeld grote hoeveelheden sojabonen verplaatst.

Onze boot lag heel comfortabel langs een vlot aan de rivierkant van de Prinsendam. We kwamen het schip uit en konden vanaf het vlot gelijk op de loopplank van de andere boot stappen. Zo gemakkelijk is het begin van een excursie nog nooit geweest. Eerst voeren we naar de plek waar de Tapajós rivier in de Amazone stroomt. Die plek is heel duidelijk gemarkeerd: de kleur van het water van de Tapajós is blauw/groen en van de Amazone bruin. Je zou verwachten dat die kleuren geleidelijk in elkaar overgaan, maar er is een strakke scheidingslijn, die wel een paar honderd meter doorloopt (straks als we in Manaus zijn schijnt dat ook zo te zijn bij de Rio Negro en de Amazone) Het is een heel apart gezicht. Daarna gingen we een kleine zijrivier (Rio Ituqui voor de mensen die het op willen zoeken) in. Langs prachtige natuur (zó had ik me de Amazone voorgesteld) kwamen we uiteindelijk bij onze piranha-happening. En natuurlijk dezelfde prachtige tocht weer terug. Een excursie die zijn geld waard was.

Foto’s

5 Reacties

  1. Gera:
    21 november 2018
    Dank voor dit verhaal. Erg leuk! Ik zie al die vissende mensen zo voor me. Lijkt mij ook niets om te doen.
    Ik heb ook genoten van de foto's!
    Daag!
  2. Loes:
    21 november 2018
    Ha Frans en Mieke, jullie maken weer een mooie reis en hebben t samen enorm naar jullie zin, zo te horen. Ik heb net jullie reisverhalen achter elkaar gelezen. Papillon is inderdaad ook verfilmd (met Dustin Hoffman: speelt toch altijd zo geweldig!) Voor jullie straks ook heel leuk om te zien. Zal heel herkenbaar zijn, denk ik.
    Nog verder een fijne reis: geniet ervan!
    Groetjes, Loes
  3. Karen:
    23 november 2018
    Heel mooi. Apart van dat water. Heb opgezocht hoe dat dan mogelijk is. Dit heb ik gevonden: This phenomenon is due to the differences in temperature, speed and water density of the two rivers.

    Xxx
  4. Tom:
    24 november 2018
    Niet voor de eerste keer, dat Mieke toekijkt bij het vissen. In Hoek van Holland heeft ze ook toegekeken hoe ik vele malen een werphengel uitgooide, overigens zonder aas, want de sport was zover mogelijk uit te gooien en dan ook weer de hele lijn tussen de rotsblokken heen loodsen zonder draadbreuk.
  5. Frans en Mieke:
    24 november 2018
    Dat kan ik me nog goed herinneren Tom. Het was ook een AHA erlebniss om steeds tegen Frans te zeggen: je moet verder gooien! Dat "vissen" met jou op de pier was echt stukken leuker dan dat touwtjes uitgooien op die Amazoneschuit. Ik heb daar goede jeugd-vakantie-herinneringen aan!