Het miezert in Manaus

Vandaag en gisteren waren we op het verste punt van de reis. 1500 km vanaf de oceaan in Manaus. Vanaf vanavond begint de terugreis naar Fort Lauderdale.

Wat mij nog steeds verbaast is de breedte van de Amazone. We zijn toch 1500 km Brazilië ingetrokken en nog steeds is de Amazone breder dan elke rivier in Nederland. We zijn ook de eerste brug tegengekomen. Alleen ligt die niet over de Amazone, maar over de Rio Negro. (Manaus ligt op de plek waar de Rio Negro in de Amazone stroomt)

Over Manaus kunnen we niet veel vertellen, behalve dat het er vanaf de plek waar we liggen nogal troosteloos uitziet. Dat zal ook wel met het weer te maken hebben: gisteren tijdens het middaguur brak er een geweldig onweer los (zoals je dat in de tropen kan hebben) en sindsdien regent het eigenlijk alleen maar. Nu tegen het vertrek is het een beetje droog geworden, maar de zon hebben we niet gezien.

Dat we weinig over Manaus kunnen vertellen heeft niet alleen met het weer te maken. Gisteren voelde ik me (voor het eerst deze reis) niet zo lekker. We hebben onze excursie afgezegd en het twee dagen rustig aan gedaan. Inmiddels gaat het weer een stuk beter, zodat we morgen in Parintins wel weer een (niet zo lange) excursie doen.

Gisteren was het Thanksgiving; we hebben niet in de eetzaal gegeten, dus we hebben de kalkoen gemist. Toen we boven in het Lido gingen eten (ik heb alleen wat broodjes met suiker op), was de helft van het Lido in gebruik voor het Thanksgiving-diner van de kapitein en zijn officieren. Wel grappig dat een Noorse kapitein met veel Nederlandse officieren een typisch Amerikaans feest viert.