Laatste loodjes

De afgelopen twee dagen hebben we steeds een excursie van 7 uur gedaan. Dat betekent vroeg ontbijten en om acht uur klaar zitten om, zodra het schip ‘gecleared’ was door de autoriteiten, in de bus geladen te worden. Dat betekende ook dat ik na afloop van zo’n dag waarop ook nog uitgebreid gedineerd moest worden geen puf meer had om aan een verslag te beginnen. Vandaar dat ik nu op vrijdag de verslagen van dinsdag, woensdag en donderdag maar in één verhaal stop. Bovendien liggen alle drie de havens: Charlottetown, Sydney en Halifax op Nova Scotia, dus er is toch enige samenhang. De titel van het verhaal van dinsdag had moeten luiden:

Plezierig passagieren in PEI

Het heeft even geduurd voor we doorhadden waar de afkorting PEI, die we in Charlottetown overal tegenkwamen, voor stond, maar het betekent Prince Edward Island. Het eiland waar Charlottetown op ligt is inmiddels door de ‘confederation bridge’ (met 13 km de langste brug van Canada en ‘spans over ice-covered water’; een bezienswaardigheid) verbonden met de rest van Nova Scotia.

De dag ervoor was ik nog alleen op pad geweest, nu waren we gelukkig weer met zijn tweetjes. We hebben de ‘rode route’ gelopen, een wandeling van 3,4 km door het stadje, die langs alle trottoirs met een doorlopende rode lijn was aangegeven (de ‘groene’ wandeling van 6,4 km vonden we iets teveel van het goede). Het weer begon net als de vorige dag bewolkt, maar naarmate de ochtend vorderde ging de zon steeds meer schijnen, en toen we terugkwamen bij het schip was het ronduit warm (datzelfde weer hadden we trouwens ook op de volgende twee dagen, dus we mogen niet klagen).

De wandeling voerde ons langs verschillende kerken, die we natuurlijk (als ze open waren) ook van binnen bekeken en o.a. de ‘confederation building’. Charlottetown is in de geschiedenis van Canada vooral beroemd door het feit dat hier de basis gelegd is voor het huidige Canada. In 1864 hielden een aantal Britse koloniën een bijeenkomst waar besloten werd een unie te vormen. De ‘wieg’ van het huidige Canada.

We kwamen langs vele mooie huizen. Rijtjeshuizen kom je vrijwel niet tegen, alles is vrijstaand. Ik verwijs naar de foto’s.

De volgende dag lagen we in Sydney en waren zoals gezegd vroeg op pad.

Sampling Sydney with a never silent, sizzling guide (titel van Mieke)

Sydney ligt op Cape Breton Island, dat aan het noordoosten van Nova Scotia vastzit. Met de bus vertrokken we naar Cape Breton Highland National Park via de ‘Cabot Trail’. Het merendeel van de dag hebben we in de bus gezeten en werden in die tijd ‘onderhouden’ door een gids die

1. Een voor ons vrijwel onverstaanbaar Engels sprak

2. Daarbij sliste

3. Zijn mond veel te dicht bij de te luid afgestelde microfoon hield

4. Een onafgebroken stroom woorden over ons heen stortte

Ik denk dat we zeker de helft van wat hij allemaal te vertellen had niet verstaan hebben.

Af en toe werden we ‘gelucht’ en mochten foto’s maken van de omgeving.

Bij de eerste stop was het nog veel te mistig om iets te kunnen zien van het uitzicht; de tweede was bij een ‘Gaelic College’ waarbij we werden ontvangen door een ’piper’. Een paar schoolgebouwen, waarbij we de studenten niet mochten fotograferen of aanspreken (we hebben er trouwens ook geen gezien), een ‘giftshop’ en toiletten was alles wat daar te beleven viel. (Op Cape Breton Island is een vrij grote groep Gaelic sprekende mensen, die hun taal en cultuur d.m.v. dit soort scholen in stand wil houden.)

Vanaf Gaelic College begon de ‘Cabot Trail’ een mooie route langs de kust richting National Park. Bij de volgende stops was het uitzicht gelukkig veel beter. Het meest noordelijke punt van onze tocht was Ingonish, waar we rond de gelijknamig baai een drietal keer zijn gestopt. De baai bestaat uit een ‘North and South Bay’, waartussen een schiereiland ligt.

Na onderweg nog ergens geluncht te hebben, moesten we weer terug naar het schip, waar we op tijd zouden zijn aangekomen als de buschauffeur niet onderweg in een file voor een veerboot terecht was gekomen. Nu waren we 5 minuten te laat. We hebben de onverstaanbare gids geen fooi gegeven.

Door drie dorpen

Donderdag moesten we nóg vroeger aantreden, want we zouden al om half vier terug aan boord moeten zijn (de dag daarvoor was dat half vijf). We hadden deze excursie pas op het allerlaatst geboekt om het boordtegoed (een van de voordelen van vroeg boeken) op te maken.

Een pittig klein vrouwtje in kilt (ex-onderwijzeres) stond ons bij de bus (voor het eerst deze cruise een dubbeldekker) op te wachten. Ook deze gids kon een niet aflatende woordenstroom produceren, maar het belangrijkste verschil met de vorige was, dat deze wél verstaanbaar was. Dat neemt niet weg dat ze ons (boven in de bus) tóch in slaap gekregen heeft.

De tocht ging ditmaal naar drie plaatjes (in excursie-informatie ‘iconic’ genoemd) op Nova Scotia ten zuidwesten van Halifax: Lunenberg, Mahone Bay en Peggy’s Cove. Na in de bus de nodige informatie ontvangen te hebben werden we drie kwartier/een uur losgelaten en werden stipt op tijd weer bij de bus verwacht vanwege het strakke tijdschema. Ondanks dat iedereen zich er keurig aan hield, waren we tot verdriet van de kapitein die snel wilde vertrekken een half uur te laat bij het schip. Als het geen HAL-excursie geweest zou zijn, hadden we de boot gemist. Om dit lange verhaal niet nóg langer te maken verwijs ik weer naar de foto’s.

Tot slot over vandaag

We kwamen om 10 uur aan in Portland (in Maine; er is ook een Portland in Oregon aan de andere kant van de VS). US-immigratie moest iedereen aan boord persoonlijk in de ogen gekeken hebben, voordat we ook maar één voet op Amerikaans grondgebied mochten zetten. Er was een mooi tijdschema opgezet voor de US-citizens en voor de non-US-citizens. Respectievelijk verdeeld in de groepen A t/m F en 1 t/m 6. De Amerikanen werden in het voorste gedeelte van het schip ontvangen en rest in het achterste. Wij zaten in groep 4 en zouden om 12 uur aan de beurt zijn. Na groep A werd al snel groep B, C enz. afgeroepen, maar na het oproepen van groep 1 bleef het stil. Het bleek dat ze van álle niet-Amerikanen een foto moesten maken en twee vingerafdrukken (gelukkig niet alle 10, wat we ook wel meegemaakt hebben). Dat kostte zóveel tijd, dat het mooie tijdschema helemaal in de soep liep. Dat had weer tot gevolg dat allerlei passagiers die vonden dat het hun tijd was, toch maar vast in de rij gingen staan, ondanks de vele verzoeken om niet te komen als je nummer nog niet was afgeroepen, waardoor de puinhoop nog groter werd. Om 3 uur was ons nummer 4 aan de beurt en we waren, na alle genoemde handelingen ondergaan te hebben, om kwart voor vier weer terug in de hut. We hadden toen geen zin meer om Portland nog in te gaan (dat had wel gekund want we vertrekken hier pas om half acht).

Dat was het dan wel weer voor deze cruise. Morgen worden we om half tien naar het vliegveld gebracht, waar we dan tot kwart over vijf moeten rondhangen. Dan vertrekt de vlucht naar Amsterdam waar we zondagmorgen om 6.15 uur aankomen.

Bedankt voor alle reacties (leuk om te lezen) en tot de volgende cruise.