Dwalen door Dorset

De afgelopen dagen had ik last van een ‘writers block’. Ik kon me er niet toe zetten aan een verhaal te beginnen. Nu is er de afgelopen paar dagen niet iets echt spannends gebeurd, maar het betekent wel dat het nu vrijdag is en ik nog over afgelopen dinsdag moet vertellen.

Dinsdag lagen we, na een zeedag vanuit Amsterdam, in Portland, een klein stadje op het gelijknamige eiland in het zuiden van Dorset, waar echt helemaal niets te doen is. We hadden een excursie geregeld met een lokaal bedrijfje dat ons om negen uur zou komen ophalen bij Portland Castle (stelt ook al niets voor) voor een tocht langs de Jurassic Coast van Dorset.

Het nadeel van een excursie boeken bij de HAL is – afgezien van de prijs – dat het vervoer meestal plaats vindt met grote bussen (ong. 50 personen). Dat betekent vaak lang wachten voordat iedereen aan boord is (vooral onze slecht ter been zijnde medemens die per se mee wil op een excursie, wil nog wel eens voor het nodige oponthoud zorgen) en ook dat je niet op alle smalle weggetjes van Dorset kunt komen. Nu zaten we met acht personen (vier Nederlanders, twee Canadezen en een Spaans - sorry - Catalaans echtpaar) en een chauffeur/gids in een minibusje met ruime zitplaatsen, dat ons overal,  zonder dat we telkens lang hoefden te wachten, bracht. De chauffeur was een leuke vent, die met de nodige humor ons voorzag van alle nodige informatie en ook met iedereen leuke gesprekjes voerde.

De Jurassic Coast is een stuk van de kust van Zuid-Engeland en is zo’n 150 km lang. Het loopt van Old Harry Rocks tot Exmouth in Devon. Het is vooral bekend om zijn rotsformaties, prachtige kustlijn en de fossielen die je er kunt vinden. Portland ligt ongeveer in het midden ervan.

We begonnen in het meeste oostelijke (en geologisch gezien het jongste) gedeelte, in Durlston Park, vlak bij het dorpje Swanage, met uitzicht op de Old Harry Rocks. In dat park is ook een grote stenen globe te vinden (de grootste van de wereld?). Vandaar naar Corfe Castle, gebouwd door Willem de Veroveraar in de 11e eeuw, een van de oudste stenen kastelen in Engeland.

De kleine weggetjes langs de kust voerden ons ook door het gebied waar in de tweede wereldoorlog de invasietroepen oefenden voor de landing in Normandië. Van een klein dorpje - Tyneham Village – vond het leger dat ze het nodig hadden om te oefenen en dus werd in november 1943 de inwoners te kennen gegeven dat ze binnen 28 dagen vertrokken moesten zijn. De laatste dorpelingen vertrokken op 17 december in de verwachting dat ze er op een dag weer terug zouden keren. Dat is nooit gebeurd. Het hele gebied is nog steeds in handen van Defensie en er wordt nog regelmatig geoefend. We hadden geluk dat op deze dinsdag het gebied ‘open’ was gesteld. En zo bezochten we na Pyramiden op Spitsbergen het tweede spookstadje van onze cruise.  

Via Lulworth Castle en de Durdle Door, een natuurlijke boog uitgesneden in de rotsen voor de kust, naar Lulworth Cove, een prachtige baai in de buurt. En natuurlijk overal uitstappen, ernaartoe lopen en foto’s maken.

Inmiddels waren we onderhand wel toe aan een lunch (het liep al tegen drie uur). Daarvoor kregen we tijd in Weymouth, een vlakbij Portland gelegen (toeristen)badplaats. In tegenstelling tot het saaie Portland bruist Weymouth van activiteit. Een leuk haventje, mooie stranden (met geïmporteerd zand) en prachtige Georgian huizen langs de boulevard. Koning George III was weg van Weymouth en heeft er rond 1800 een aantal zomers doorgebracht. Voor zijn gezondheid moest hij regelmatig in het water van de zee ondergedompeld worden en hij had om die reden een speciale ‘bathing machine’ laten bouwen, zodat hij ‘ongezien’ te water kon worden gelaten. Verder is Weymouth bekend als de plek waar in 1944 de landingstroepen aan boord gingen en de plaats waar in 2012 de olympische zeilwedstrijden werden gehouden.

Op dat moment waren we eigenlijk pas op de helft van onze tocht langs de Jurassic Coast. Het westelijke gedeelte begint bij Portland met Chesil Beach, gaat langs het pittoreske Abbotsbury, met de restanten van een oude abdij uit de 14e eeuw en een stop met uitzicht op St Catherines Chapel en Chesil Beach, om te eindigen in Westbay in het stadje Bridport (de detectiveserie Broadchurch is hier opgenomen). Daar hebben op het strand rondgelopen en de kustformaties bestaand uit zandsteen bewonderd. Dit is het oudste gedeelte van de Jurassic Coast en de kust bestaat hier uit zandsteen dat in de loop van miljoenen jaren zo zacht is geworden dat nu spontaan gedeelten van de kustformaties instorten, zodat het gevaarlijk is te dicht langs de ‘rots’wand te lopen.

Vanaf het meest westelijk punt weer schipwaarts, waar we na een zeer inspannend dagje van 10 uur, moe, maar zeer tevreden over deze excursie, al om half tien sliepen.

Over de rest van onze reis tot nu toe kan ik vrij kort zijn. Woensdag lagen we bij Guernsey, een van de Kanaaleilanden. Daar hebben we wat rondgelopen, maar, gezien de vermoeiende dinsdag, verder niets gedaan. (We hebben al eens een veertiendaagse vakantie doorgebracht op de Kanaaleilanden, waar we alle vijf de eilanden (Guernsey, Jersey, Herm, Sark en Alderney) bezocht hebben. Als je nog eens een leuke vakantiebestemming zoekt, kunnen wij de Kanaaleilanden aanbevelen).

Daarna zijn we af gaan wijken van de oorspronkelijke route. We zouden Falmouth aandoen, maar dat werd om tenderredenen Torquay (waar het zo mistig was en regende dat we niet eens van boord zijn gegaan). Toen zouden we naar Ilfracombe gaan, maar de kapitein besloot om veiligheidsredenen (zwaar weer op komst waardoor tenderen vrijwel onmogelijk zou zijn) deze haven maar over te slaan, zodat we nu op vrijdagavond al in Liverpool zijn aangekomen.

Morgen gaan we op stap in Liverpool.