Whale watching werd wildwateravontuur

Vandaag had het moeten gebeuren: voor het eerst echt walvissen van dichtbij zien. Op alle cruises die we gedaan hebben, Alaska, Antarctica, Nieuw Zeeland enz. hebben we alleen maar een paar orka’s op grote afstand gezien. Nu moest het er maar eens van komen. We hadden op internet gezocht naar ‘whale watching in Akureyri’ en daar waren we gestuit op het bedrijfje ‘Keli’ gerund door drie broers. De vissersboot van hun vader hebben ze opgeknapt en gaan ermee met  kleine groepen toeristen (maximaal 16) whale watching. De kleinschaligheid sprak ons wel aan en het vertrouwen dat we nu eindelijk walvissen te zien zouden krijgen werd versterkt toen we een persoonlijke mail van een van de broers kregen. Als de walvissen zich te ver van de ligplaats van de Rotterdam zouden bevinden, zouden ze de boot 40 km noordelijker afmeren en ons per busje daar naar toe brengen, zodat de vaartijd naar de walvissen korter zou zijn.

In de stromende regen (met paraplu van de HAL) zijn we in Akureyri naar het ontmoetingspunt gelopen, en inderdaad stond daar een van de broers klaar om ons 40 km noordelijker naar Grenivik te rijden. Daar stond een gebouwtje waar we in een soort rode overall gehesen werden (reddingspakken: als we overboord zouden slaan, bleven daarin drijven). Als 16 rode maanmannetjes moesten over de reling van de vissersboot geholpen worden en kon ons walvissenavontuur beginnen.

Akureyri ligt helemaal aan het einde van het langste fjord van IJsland: Eyjafjörður, dat van noord naar zuid loopt en ongeveer 60 km lang is. Grenivik ligt veel noordelijker aan de rechteroever van het fjord. Vandaaruit voeren we steeds noordelijker tot we bijna uit het fjord waren.

Het bleef maar regenen en de rode pakken werden steeds natter, terwijl we zittend of staand aan dek aan het rondkijken waren naar sporen van walvissen. Een van de broers was in de mast geklommen om beter te kunnen speuren. Hoe noordelijker we kwamen hoe ruwer ook het water werd en de boot bewoog steeds heftiger op en neer en heen en weer. De twee kinderen die aan boord waren werden verschrikkelijk zeeziek (gelukkig had Mieke een pilletje genomen!). We werden ook steeds natter en kouder. De pakken waren vrij warm, maar het water liep bij mij langs mijn polsen naar binnen en inmiddels was ik ook aan het soppen in mijn schoenen, door het vele buiswater, dat door de zijdelingse bewegingen van het schip over het dek stroomde. MAAR GEEN WALVISSEN!!! Afgezien van een paar keer vals alarm en twee dolfijnenvinnen hebben we wederom geen walvissen gezien.

Inmiddels was ik goede maatjes geworden met de kapitein van de boot. Waarom hij me zo aardig vond weet ik niet, maar ik mocht als enige passagier in de stuurhut komen, kreeg een uitgebreide toelichting op alle aanwezige apparatuur en hij vertelde me in zijn gebrekkige Engels zowat zijn hele levensverhaal: dat hij zijn broer in de jaren zestig had verloren bij een scheepsongeluk (ik kreeg ook de foto te zien die hij altijd bij zich had),  ik weet inmiddels dat hij twee nieuwe knieën heeft (een 20 jaar geleden en een van 4 jaar oud) en dat hij afkomstig is van het eiland Heimaey. Toen we afscheid namen kreeg ik een hartelijk handdruk van de kapitein.

Ook een van de broers kwam een praatje maken (dat deed hij met alle passagiers). Hij vond het heel vervelend dat ze ons geen walvissen hadden kunnen laten zien en als we de volgende keer in Akureyri zouden komen kregen we een gratis ticket.

Op de terugweg was het gelukkig gestopt met regenen en nadat we ons weer uit het pak gehesen hadden, werden we weer voor de Rotterdam afgezet.

Ik denk dat dit de laatste keer is dat we zelf op zoek gaan naar walvissen. Op de een of andere manier schijnen die beesten te weten dat wij in de buurt zijn en vluchten dan hard weg. We hebben het gehad met ze, ze moeten nu zelf maar langskomen als ze door ons gezien willen worden.