Nabij de Noordpool

We zitten nu al een dag of vier zonder internet aan boord, dus dit verhaal zal jullie zo’n beetje tegelijk met het vorige bereiken. Ook zijn we verstoken van alle mails, dus we hebben geen idee wat er thuis gebeurd is. Ik heb bijvoorbeeld nog geen idee wie er nu kampioen van mijn schaakvereniging is geworden. Maar goed, ik zal nu verslag doen van de afgelopen anderhalve dag anders wordt het ook allemaal teveel ineens en ben ik de helft weer vergeten. Omdat er geen internet is moet ik wat betreft de feiten geheel op mijn geheugen afgaan, ik kan het niet ‘effe checken’.

Na ons vertrek in Longyearbyen zijn we naar het noorden gevaren, om de noordwestelijke punt van Spitsbergen heen, om een stukje verder weer een fjord in te varen. Het Liefde-fjord is volgens mij het meest noordelijke fjord van Spitsbergen en loopt van oost naar west. Tijdens het scenic-cruisen zijn we langzaam het fjord tot het einde toe afgevaren en weer terug. We hebben tijdens heel onze cruise naar Alaska niet zoveel gletsjers gezien als in dit fjord. Het was dus prachtig en volgens Mieke evenaart of overtreft het zelfs de Prince Christian Sound in Groenland (en dat wil heel wat zeggen). Je vaart te midden van talloze van de gletsjers afgebroken ijsschotsen, niet zo groot dat je ze ijsbergen kunt noemen, en ook hier weer is de lichtblauwe kleur van het ijs opvallend.

Komende uit het fjord is de kapitein, varende in noordwestelijke richting, op zoek gegaan naar het vaste noordpoolijs, dat we op ongeveer 80,5° NB bereikten (het meest noordelijke punt op aarde waar we ooit zullen komen). Op een van tv-kanalen aan boord kunnen we continu de positie van het schip zien, en ik heb als bewijs een foto van het tv-scherm genomen op het moment dat we het noordelijkste punt bereikten.

Je ziet het ijs van de noordkap in de verte liggen, voorafgegaan door veel los drijfijs en volgens de kapitein konden we niet dichterbij komen omdat dat ivm de veiligheid niet verantwoord zou zijn. Na op die plaats enige tijd stilgelegen te hebben vertrokken we weer naar het zuidwesten.

Om half zes de volgende morgen (en we waren al wakker!) kwamen we aan in Ny Ålesund. Omdat het schip hier maar tot half twaalf zou blijven liggen én we moesten tenderen, besloten we om maar vroeg te ontbijten en meteen een kijkje te gaan nemen.

Ny Ålesund is meest noordelijke plaats op aarde waar nog mensen wonen; al zijn het er niet veel: 35 in de winter en 120 in de zomer. Het betekent dus nogal wat als dan ineens 1400 mensen zo’n plaatsje overspoelen. We hadden dan ook duidelijke instructies meegekregen: er was een looproute door Ny Ålesund uitgezet en daar mochten we niet van afwijken (er zijn oa vogelbroedplaatsen die niet verstoord mochten worden). Alle elektronische apparatuur die we bij ons hadden mochten geen signalen afgeven (geen wifi-zoeksignaal, geen bluetooth etc). De zeer gevoelige onderzoeksapparaten die daar zijn opgesteld kunnen daardoor kennelijk ontregeld worden. Overal liep ook personeel van het schip (in gele hesjes) rond om ons op het rechte pad te houden. En dat was ook wel nodig, want met name onze Aziatische medepassagiers willen nog wel eens een foto maken op plekken waar dat niet mag (een mooi voorbeeld: op het moment dat er in de tenderboot verteld wordt dat we gedurende de hele tocht moeten blijven zitten, staat er een Chinees op om een foto vanuit de boot te maken). We kennen dat in Nederland natuurlijk ook, denk aan Giethoorn en de bollenvelden.

Ny Ålesund is dus op dit moment vooral een onderzoekscentrum en de mensen die er wonen zijn dus ook grotendeels wetenschappers. Behalve de huizen voor deze mensen en alles wat met het wetenschappelijk onderzoek te maken heeft, is er een museumpje, een postkantoor, een winkel en een hotel en dat is het. Na het rondje gelopen te hebben en de nodige foto’s gemaakt, hadden we Ny Ålesund ‘gedaan’. We hadden geen zin om in de zeer lange rij voor de winkel plaats te nemen. (Je moet er wat voor over hebben om thuis een knuffelbeestje afkomstig uit Ny Ålesund te kunnen laten zien). Wíj waren om kwart over acht weer in de hut.

Om half twaalf zijn we vanuit Ny Ålesund het volgende fjord ingevaren: recht naar het noorden het Lilliehöök-fjord in, met wéér de nodige gletsjers. Als de foto’s door elkaar raken heb ik echt geen flauw idee meer welke gletjerfoto bij welk fjord hoort. Al met al hebben we het noordwestelijke deel van Spitsbergen vrij grondig bekeken en meer gletsjers gezien dan op welke andere cruise ook.

We hebben nu Spitsbergen achter ons gelaten en zijn op weg naar IJsland. Vandaag (24 juli) zijn we langs een eiland gevaren, waarvan ik het bestaan tot nu toe niet kende: Jan Mayen. En het heeft nog wel een 2000 meter hoge vulkaan. Het eiland is overigens onbewoond en er mogen ook geen toeristen op komen. Er is alleen een kleine militaire eenheid aanwezig om voor het communicatiestation zorg te dragen. We waren er bijna langs gevaren zonder het te zien, omdat we bijna de hele dag omhuld werden door mist. Echt een Nova Scotia-gevoel (zonder toelichting begrijpt alleen Sarita dit). We zijn ooit op een vorige cruise langs Nova Scotia gevaren zonder er iets van te zien door de mist, dus vandaar…

Maar net toen we ernaast voeren trok de mist wat op. Dus toch nog een foto van Jan Mayen.

Omdat we nu pas weer wat nieuws uit Nederland kunnen lezen, begrijpen wij dat jullie het erg warm hebben. Hier is het ZEVEN graden…