Slapen in Stockholm

We varen nu weer op de Oostzee - in de verte zien we de kust van Zweden - op weg naar Kiel. We hebben twee dagen in Stockholm gelegen. Onze eerste nacht aan boord terwijl we niet zachtjes op en neer bewogen werden in bed. In de oorspronkelijke versie van deze cruise werd er een nacht doorgebracht in St.Petersburg, misschien vonden de cruiseorganisatoren dat er dan maar een nacht in een andere stad moest worden doorgebracht, misschien ook omdat er geen andere haven beschikbaar was. Bij andere cruises wordt één dag Stockholm genoeg gevonden.

Wij vonden één dag Stockholm ook genoeg. We hadden op de eerste dag zovéél gelopen (voor ons doen) dat we de tweede dag ‘thuis’ zijn gebleven.

Op die eerste dag werd het dit keer geen ‘huppelbus’, maar een waterbus/taxi die vlak bij de aanlegplaats van ons schip een halte heeft. In nog geen half uur werden we van de Rotterdam vervoerd naar het centrum van Stockholm. Aldaar aangekomen hebben we door de oude binnenstad van Stockholm gezworven, slechts onderbroken door een stop in een echte Konditorei (met cappuccino en gebak). Langs het koninklijk paleis en door de smalle straatjes, een kerk in waar we eigenlijk niet in mochten omdat er een of andere conferentie gaande was (een aardige Duitse pastor, wiens dochter in Rotterdam studeerde liet ons toch even binnen kijken), kortom veel loopwerk. En nadat we genoeg gelopen hadden weer terug met de waterbus. (Wij toeristen liepen natuurlijk van voor naar achter op het busje, met fototoestel in de aanslag, terwijl de locals gewoon binnen bleven zitten als was het een gewone bus. En dat is het voor hen natuurlijk ook.)  Tot zover Stockholm voor ons. Een en ander blijkt ook uit de foto’s.

Nu nog het een en ander over het leven aan boord.

Allereerst de ‘security drill’. Voordat we vertrekken moeten we eerst weten wat er moet gebeuren als er iets mis gaat tijdens het varen. Bij de allereerste security drill van de HAL (vele jaren geleden) moesten we allemaal aan dek verschijnen met ons reddingsvest aan (op de plek van ‘onze’ reddingsboot), vervolgens werd door het luid omroepen van de namen vastgesteld of iedereen aanwezig was en kregen we een toespraakje van de kapitein. Omdat de Engelssprekende omroeper de namen van Nederlandse passagiers zo vreemd uitsprak, dat die zich niet aangesproken voelden, duurde het nogal lang voordat duidelijk werd dat die gasten toch aanwezig waren. Het eerste wat afgeschaft werd bij een volgende ‘drill’ was het dragen van de reddingsvesten. Nog wel allemaal op het dek inclusief het omroepen van de namen. Nog weer later werden er geen namen meer omgeroepen, maar in plaats daarvan de boordpasjes gescand. Inmiddels zijn we zover dat we alleen maar naar de verzamelplek moeten gaan om ons pasje te laten scannen (op een tijdstip dat óns uitkomt) en naar de toespraak van de kaptein moeten luisteren op de tv in onze hut. (Overigens kun je die tv pas voor andere doeleinden gebruiken áls je geluisterd hebt.)

Zoals jullie weten vinden we het een van de leuke dingen van cruisen dat je tijdens het eten allerlei nieuwe mensen ontmoet. Zo hebben we op deze cruise al kennis gemaakt met een grootmoeder (uit de VS) op stap met haar kleindochter (student psychologie), een getrouwd, gepensioneerd herenkoppel (Amerikaan+Nederlander) dat in Californië en in Stockholm heeft gewoond en nu verblijft in een penthouse in Hilversum, een echtpaar uit de UK, dat permanent verblijft in Spanje, een echtpaar uit de VS, waarvan de vrouw vindt dat Trump het land in goede orde heeft achtergelaten (haar echtgenoot is iets genuanceerder), een vrijgezel (democraat) die zegt naar Nederland te verhuizen als Trump weer aan de macht komt en nog vele anderen. Het enige probleem voor ons is dat als we nog een keer met die mensen aan tafel zitten, we vaak hun namen weer vergeten zijn. Maar ja, meestal is dat omgekeerd ook zo, hoewel er ook mensen zijn die verbluffend genoeg je naam nog weten. We vermaken ons dus prima tijdens het eten.

Nu op weg naar Kiel.