Tropische trip

Alter do Chão is een klein plaatsje zo'n 40 km (over land) van de stad Santarém af gelegen. Het ligt eigenlijk niet aan de Amazone, maar aan de Tapajós rivier, die bij Santarém in de Amazone stroomt. Als je met Google maps inzoomt op de omgeving van Santarém en Alter do Chão, dan is de Amazone hier een rommelig geheel van zijrivieren, meren en eilanden, willekeurig over de kaart verspreid.

Wat we helemaal niet verwacht hadden aan de oever van een rivier, was dat we met de tender (want ook hier ging de Prinsendam weer een paar honderd meter uit de kust voor anker) aankwamen op een prachtig strand van wit zand. We moesten na aankomst zelfs door het hete zand (gelukkig allebei dichte schoenen aan!) naar de excursiebus lopen. Ook hier weer langs de weg naar de bus allerlei locals die ons van alles probeerden te verkopen. (Ik heb wel eens opgemerkt in een vorige mail, dat toen de Europeanen deze contreien voor het eerst bezochten ze de plaatselijke bevolking met spiegeltjes en kralen probeerden voor zich te winnen. Nu verkopen ze diezelfde rotzooi terug aan de Europeanen/Amerikanen die nu als toeristen komen.) 

In de bus (geen airco, wel open ramen) reden we bij een temperatuur van 35 graden of hoger naar Santarém (wat op zich vreemd was, want later op de dag zouden we met het schip aanleggen in Santarém). We hadden een Braziliaanse gids die op zich best goed Engels sprak, maar óf niet met de microfoon in de bus overweg kon, óf de volumeknop te ver open had staan óf de microfoon niet ver genoeg van zijn mond afhield. In ieder geval konden we 90 procent van wat hij zei niet verstaan. Toen hij bij onze eerste stop ons zonder microfoon rondleidde ging het een stuk beter.

De eerste stop was Manioc Floor House. Een plek waar ze rubber winnen, cassave verwerken en dingen met de 'Brazilian Nuts' doen. Ik verwijs hier naar de foto's. Nadat we hier een uur in de hitte hadden rondgewandeld, de mede-excursiegangers allerlei fruit en dingen die je van cassave kunt maken geproefd hadden, gingen we verder naar Santarém. (Toen we vanmiddag van de excursie terugkwamen troffen we in onze hut een brief aan met allerlei waarschuwingen, o.a. dat we aan land geen water uit de kraan mochten drinken en zelfs ijsklontjes moesten vermijden én dat we geen rauwe vruchten moesten eten tenzij we ze zelf geschild en gewassen hadden. Dat was wel wat laat...)

Over de rest van de excursie kan ik kort zijn. We gingen naar een kathedraal, waarin volgens de gids een interessante crucifix hangt, maar waar we niet in konden wegens verbouwingswerkzaamheden, naar een vismarkt met uiteraard veel dode vissen (hoewel sommige vissen nog aardig spartelden) en naar een uitzichtpunt, waar  we morgen ook komen.

Bijna gesmolten kwamen we na de 40 km lange terugtocht en het waden door het zand weer bij de tender aan. Om drie uur 's middags voeren we een stukje terug over de Tapajós en liggen nu aan de kade in Santarém.

Mieke: Ik wil jullie toch niet het volgende onthouden van ons tafelgesprek vanavond: we zaten aan tafel met een stel collega's, een dame van 73 uit Houston, die afgelopen jaar door de orkaan Harvey een kleine meter water in huis had gehad en veel spullen en herinneringen was kwijtgeraakt en een man, haar collega, uit Alaska, een man van naar ik schat eind 50, die vertelde over het telefoontje van zijn dochter, het afgelopen jaar, dat er een shooting was op de school van zijn kleindochter en een paar uur later dat ook zijn kleindochter een van de 13 slachtoffers was. Zijn leven, denken en vertrouwen waren voorgoed veranderd. Je hoort van deze vreselijke gebeurtenissen op tv, maar het was echt schokkend om het uit de mond van slachtoffers te horen. Ze maakten samen deze cruise om elkaar te steunen in hun verdriet. Ook zijn bittere opmerking dat het in de VS makkelijker is als instabiele figuur (de shooter was een jongen uit een gezin dat bekend was van huiselijk geweld en zelf ook al met geweldsdelicten met de politie in aanraking was geweest) aan wapens te komen dan een abortus te krijgen!!! Getekend voor het leven!

Ook tijdens ons bezoekje aan het rubberdorp hoorden we de trieste werkelijkheid van het leven in dit Amazonegebied dat meisjes rond hun 15e trouwden en soms, als de betreffende jongen in de smaak viel bij haar ouders al met 13 jaar!!! 

Je wordt weer met je neus op de feiten gedrukt, hoe goed wij het met onze kinderen en kleinkinderen in Nederland hebben! Iets om dankbaar voor te zijn!