Zwart zand zonder zon

Ze doen er in IJsland alles aan om ook de cruisepassagier die aan boord is gebleven aangenaam bezig te houden. We hadden gisteren een zeer vermoeiende excursie gehad - we waren zo’n 11 uur onderweg geweest - en hadden besloten de resterende halve dag in Reykjavik op ons balkon door te brengen. Nu hadden wij uitzicht op de haven, en dat is met al die containers niet zo’n gezellig uitzicht, maar er was een mannetje met een heftruck bezig om ons te vermaken. Er lagen daar stapels met naar mijn idee stukken van prefab wanden en die werden door het betreffende mannetje verplaatst van een plek waar ze naar mijn idee prima lagen naar een andere plek zo’n 10 meter verder. Na op die manier een aantal stapels verplaatst te hebben, begon hij weer met de eerste stapel en zette die weer op de oude plek terug. Prima vermaak! Jammer dat hij af en toe toe was aan een lange koffiepauze. Maar zijn heftruck maakt gelukkig nogal wat lawaai, zodat je meteen  wist wanneer hij weer begonnen was.

Verder hebben we, doordat we aan de havenkant lagen, een paar mensen letterlijk de boot zien missen. Iedereen moest om half drie aan boord zijn, zodat we om drie uur konden vertrekken. Het is een flinke afstand naar Schotland – het schip zou met een snelheid van 22,3 knopen (bijna topsnelheid) moeten varen om volgens schema in Invergordon aan te komen, dus de kapitein was er op gebrand op tijd te vertrekken. Op vijf over half drie hadden we nog drie mensen te weinig aan boord. Dan wordt omgeroepen of ze zich willen melden, als ze toch aan boord zijn, en de kapitein laat een aantal keren de scheepshoorn nadrukkelijk klinken. Toen de passagiers om vijf over drie nog niet boven water waren, besloot te kapitein te vertrekken. Het schip lag een paar meter los van de kade toen een auto arriveerde met de achtergebleven passagiers, die hollend en zwaaiend de kade opkwamen. Klaarblijkelijk was er wel iemand van het schip op de kade achtergebleven, want er was duidelijk iemand op de kade telefonisch aan het overleggen met de brug. Maar het schip voer door. Later hoorden we dat een vrouw, waarvan de man aan boord was, was gaan winkelen in Reykjavik met een paar vriendinnen en kennelijk de tijd was vergeten. Daar sta je dan, met alleen datgene bij je wat je vandaag hebt aangetrokken (hopelijk heb je je paspoort bij, wat niemand controleert als je van boord gaat) en wat moet je? Vliegen naar Edinburgh en dan met de trein naar Invergordon, of maar gelijk naar Amsterdam? In ieder geval zal het met overnachtingen en kleren die je moet kopen best een kostbare zaak worden. Uiteraard was het hét gespreksonderwerp aan tafel.

Dan moet ik ook nog maar even hebben over die lange excursie van gisteren. Vanuit Reykjavik worden eigenlijk maar twee grote excursie georganiseerd. De ‘Golden Circle’ een route van zo’n 300 km langs drie populaire hoogtepunten van IJsland: Þingvellir, Gullfoss en Geysir of een tocht langs de zuidkust van IJsland, van Reykjavik naar Vik en terug. Omdat we de Golden Circle bij ons vorige bezoek aan IJsland gedaan hadden, hebben we nu de andere genomen.

Het landschap aan de zuidkust doet vooral aan de zeekant van de weg aan Nederland denken, erg vlak, met koeien, paarden en schapen, alleen het ‘weiland’ is hier een stuk ‘mossiger’ en bezaaid met stenen. De andere kant van de weg geeft je meer het gevoel dat je in IJsland bent.  Op de heenweg naar Vik twee watervallen (we kunnen er geen genoeg van krijgen), waarvan de eerste de bijzondere eigenschap had dat je er achter langs kon lopen. Ook hier weer gevaarlijke klimpartijen, waar Mieke zich (gelukkig) niet aan gewaagd heeft.

Tot dan toe hadden we redelijk weer gehad met af en toe een zonnetje, maar na de lunch, op weg naar onze derde bestemming begon het flink te regenen en te waaien. Die derde bestemming was het zwarte strand van Vik met uitzicht op stenen rotsformaties in het water, waar een aantal opnames voor de serie ‘Game of Thrones’ gemaakt zijn. Overal stonden waarschuwingsborden (ook de gids had ons al gezegd minstens 30 meter bij de zee vandaan te blijven) vanwege de verraderlijke vloedgolven waardoor al verscheidene toeristen om het leven waren gekomen (en toch zie je gezinnen met kinderen vlak langs de zee lopen). Het was vanwege het weer geen pretje om hier lang te verblijven, dus maar weer gauw naar het busje.

Het laatste punt van het programma (later bleek dit het voorlaatste punt te zijn) was een wandeling naar een gletsjer (een uitloper van de gletsjer waar de vulkaan bij ligt die nog niet zo lang geleden voor zoveel ellende in het luchtverkeer heeft gezorgd). Het was een vlakke tocht met sterke wind tegen (maar wel droog) en de moeite waard om zo dicht bij een gletsjer te komen. Je kon de zwarte stukken in het ijs zien die het gevolg waren van de uitbarsting.

Omdat we niet op een bepaalde tijd terug moesten zijn bij het schip (we bleven ’s nachts in Reykjavik liggen),  maakte de gids op de terugweg nog een ommetje langs een derde, en misschien wel de mooiste waterval. En dat ondanks het feit dat hij bij de gletsjer een lelijke val had gemaakt en vermoedelijk zijn pols had gebroken en maar één hand kon gebruiken om te sturen. (Geen toerist, maar de gids overkomt dit!). We waren uiteindelijk veilig en vermoeid om acht uur thuis.