Nanortalik, 't is niks, niks en nogmaals niks

Nadat we 100 meter in Nanortalik gelopen hadden, vroeg Mieke al: ‘kunnen we terug?’ Nanortalik was het tweede Groenlandse plaatsje dat we aandeden. Kleiner nog dan Qaqortoq, maar alles wat ik daarover gezegd heb, geldt evenzo voor Nanortalik. Als Groenland wil blijven profiteren van alle cruiseschepen die ondanks alles toch aanmeren, zal het moeten investeren om deze plaatsen voor toeristen aantrekkelijker te maken.

Waarschijnlijk gaan de Nanortalikkers? daar dan zelf ook van profiteren. Nu zag je de plaatselijke bewoners op bijna aandoenlijke wijze proberen een graantje mee te pikken van de uitgaven die de rijke cruisepassagiers in Nanortalik probeerden te doen. Ik heb een oude man gezien die een oude koffiemolen, die hij op een omgekeerd bootje had neergezet, probeerde te verkopen, kinderen die broodjes en koffie uit een meegebrachte thermoskan wilden slijten, net als hun afgedankte knuffels. Ik zag een Amerikaan trots pronken met een tekening die hij van een lokaal meisje had gekocht. Ik zag een andere oude man (líjken ze oud of zíjn ze oud?) op een keyboard wat deuntjes spelen, die wel aardig klonken, totdat hij zijn mond opendeed en mee ging zingen. Gelukkig viel op het moment dat wij langsliepen net de stroom uit, waarop de man geagiteerd de keet, waar zijn stroom vandaan kwam, binnenliep, en wij zijn muzikale kunsten niet verder hoefden te aanhoren.

Verderop stond een hele rij toeristen voor het Nanortalikse ‘postkantoor’ om een kaart met Groenlands poststempel (voor de verzameling) te bemachtigen. Het enige gebouw waarbij ik geen aanhalingstekens hoef te gebruiken, was de plaatselijke supermarkt. Het was zowaar een echt moderne winkel.

Na deze attractie doorgelopen te hebben (wat een exorbitante prijzen betalen deze mensen voor hun levensmiddelen!), zijn we teruggegaan naar het haventje, alwaar de rij met de in Nanortalik teleurgestelde passagiers inmiddels behoorlijk lang was geworden. Nu zal het feit dat met toeristen beladen RIB’s hun vracht moesten laden en lossen en de tenders moesten wachten, ook wel een rol hebben gespeeld bij de lengte van de rij. En helaas kunnen we bij terugkeer naar het schip geen gebruik maken van onze ‘priority boarding’ (wel naar gevraagd trouwens!); we moesten gewoon achteraan aansluiten. Nu gaan er ongeveer 100 personen in een tender, dus als er een tender volgeladen wordt, wordt de rij gelijk een flink stuk korter.

Terug op het schip konden we uitrusten van onze Nanortalikse avonturen. (Ik heb trouwens nog best veel woorden besteed aan niks!)