Queeste in Qaqortoq

Het enige dat bijzonder is aan Qaqortoq zijn de drie ‘q’s in de naam. Het is een beetje mistroostig plaatsje (een stad kun het moeilijk noemen hoewel het de grootste plaats van Groenland schijnt te zijn). Het is een chaotisch geheel van huisjes die volkomen willekeurig tegen een helling aangeplakt lijken te zijn. Het haventje waar de tenders aanmeerden oogt rommelig, op de kade een paar kraampjes waar Qaqortoqianen? proberen hun knutselwerkjes aan de langslopende toeristen te slijten, kortom geen plek waar je nu eens gezellig je zomervakantie zou willen doorbrengen. En het was er koud! Gelukkig geen regen, maar bewolkt, 10 graden, met een gure wind.

Tussen haakjes: in Groenland hebben ze in onze ogen, een vreemde voorkeur voor de letter ‘q’. Niet alleen komt in bijna alle plaatsnamen de letter ‘q’ voor (niet gevolgd door een ‘u’ zoals in het Nederlands), maar ook het Groenlands is rijkelijk voorzien van deze opmerkelijke letter. Bij aankomst in het haventje zagen we een bord met daarop o.a. de volgende tekst:  ‘Puttasuni utaqqineq kaammattuutigineqanngilaq’. Als je het niet gelooft, zie foto. Mij is het niet gelukt om een vertaling te vinden via internet. Misschien een van jullie?

 (Nog een quizvraag: Noem één plaatsnaam in Nederland waar de letter ‘q’ in voorkomt. Er zijn geen plaatsnamen, die beginnen met een ‘q’, maar er zijn er vijf waar een ‘q’ in voorkomt.)

Dan de queeste (ik móést iets met een ‘q’ verzinnen).

We hadden een Iceberg-safari geboekt bij Sagaland-tours. Gelukkig stond er tussen alle bouwketen op de kade ook een waar ‘Sagalands’ op stond. Binnen was er een winkeltje waar nog meer Groenlandse hebbedingetjes te krijgen waren. De juffrouw bij de kassa wist ons te vertellen dat we de trap op moesten. Boven aankomen waren er twee deuren: een met ‘toilet’ erop en een met ‘staff only’. Weer naar beneden. Toen ik aan een aardig meisje beneden aan de trap vroeg of we de ‘staff only’ deur moesten hebben, beaamde ze dat en vroeg me of ik soms Frans heette.

De ‘staf only’-kamer was een plek waar behalve twee rommelige bureaus met laptop en een bakje met papiergeld, dat de kamer in waaide, toen het raam werd opengezet, ook rekken stonden met de bekende marsmanpakken. Behalve dat we in deze pakken gehesen moesten worden, werd ook sterk aanbevolen handschoenen en een muts met oorkleppen aan te doen. Ook die werden verstrekt.

Aldus uitgedost gingen we terug naar de kade waar een rubberen RIB (Rigid Inflatable Boat) klaarlag met plaats voor acht passagiers. Na een moeizame klautertocht om aan boord te komen, voeren we met een kalm gangetje de haven uit met op de grond voor me een ‘geruststellende’ peddel. Net toen ik dacht: dit is zo wel te doen, ging de gaskraan vol open en stoven we met een bloedgang over het water. Na een minuut dacht ik: waar ben ik aan begonnen, ik wil terug! Mijn gezicht bevroor bijna door de ijskoude wind. Gelukkig bleef de rest van mijn lichaam warm, op mijn voeten na die nat waren geworden door het water aan boord. Ik heb zoveel mogelijk in elkaar gedoken gezeten tot we bij de ijsbergen aankwamen. Dat maakte alle voorafgaande ellende goed: wat een prachtige natuur. We kwamen zo dicht bij de ijsbergen, dat je ze bijna aan kon raken. Na een tijd om en tussen de ijsbergen door gevaren te zijn (we waren zo dichtbij dat het vrijwel onmogelijk was een ijsberg in zijn geheel op de foto te krijgen), gingen we met dezelfde bloedgang weer terug. Bij het uit de boot klimmen moest Mieke door drie man op de kade geholpen worden.

Het was een fantastische ervaring, blij dat we het gedaan hebben, maar eigenlijk zijn we voor dit soort frivoliteiten te oud. Het zal dus eenmalig zijn.