O, o, Oslo

Nat, nat, nat… We zijn in ons leven nu drie keer in Oslo geweest en het regende elke keer. De eerste keer was in 2000 met een busrondreis door Zweden, Finland en Noorwegen (met als hoog(s)te punt de Noordkaap) en de tweede keer in 2006 ook tijdens een cruise. In onze beleving regent het hier altijd. In 2006 zijn we ’s ochtends met een veerbootje naar twee musea  gevaren en zijn zo nat geworden dat we de hele middag nodig hadden om weer op te drogen en warm te worden.

En vandaag regende het dus weer. Om het risico op extreem nat worden te beperken besloten we een hop on hop off-bus te nemen. Zo zouden we wat van Oslo zien en droog blijven. Dat droog blijven is wel gelukt, maar wat van Oslo zien wat minder. Je ziet niet zoveel door beslagen en bedruppelde ruiten en foto’s maken lukt al helemaal niet. We zijn uitgestapt bij het Vigelandpark  waar we in 2000 ook kort zijn geweest (de gids heeft ons er toen doorheen gejaagd omdat we eigenlijk al te laat waren voor onze volgende hotel.)

Het Vigelandpark is een beeldenpark dat onderdeel is van het vrij grote Frognerpark. Het park telt 212 stenen en bronzen beelden, die alle tussen 1907 en 1942 zijn gemaakt door de Noorse beeldhouwer Gustav Vigeland. Het bekendste kunstwerk is een 17 meter hoge monoliet (Monolitten) van graniet met 121 figuren. Wij vinden eigenlijk alle beelden mooi, we zouden er best eentje in de tuin willen hebben.

We konden nu op ons gemak met paraplu (door de HAL ter beschikking gesteld) door het park wandelen. Het regende gelukkig niet zo hard en op het eind werd het zelfs eventjes droog. Hoewel een man die op sandalen en natte witte sokken door het park liep daar niet veel aan gehad zal hebben. Veel foto’s gemaakt van de beelden. Eén foto heb ik jammer genoeg niet: er liep een stelletje schattige kleuters in regenpakjes onder begeleiding van een aantal onderwijzers door het park. Toen ik daarvan een foto wilde maken werd ik (terecht) op mijn vingers getikt door een van de juffen. Dat mocht niet ivm de veiligheid van de kids.

Na nog een wazig deel van Oslo gezien te hebben in de bus zijn we weer scheepwaarts gegaan.

Gisteravond hebben we met drie alleenreizenden aan tafel gezeten, een Duitser (Friedhelm geheten), een Amerikaan en een Amerikaanse. Wij zeggen altijd aan het begin van de eetzaal dat we een tafel willen ‘sharen’ met anderen (liefst Engelssprekend). Maar of dat nu komt omdat mensen door Corona een beetje bang zijn geworden of omdat er zo weinig mensen aan boord zijn, na 15 minuten zaten we nog steeds met z’n tweeën aan een tafel van zes. Gelukkig kwamen de genoemde drie personen opdagen toen we net met ons voorgerecht begonnen waren. We gaan vandaag wat later eten als de eetzaal wat drukker is.

En toen we in de eetzaal waren, begon de zon te schijnen...

Morgen Kristiansand.