Selje, Selja en Sunniva

De titel van dit verhaal had ook kunnen luiden ‘het miezert in Måløy’ (cirkeltje boven de a en een streep door de o), want we hebben de hele dag wat druilerig weer gehad. Het regende niet echt door, maar je werd er wel nat van. Pas op het moment dat de Zuiderdam weer vertrok, begon de zon te schijnen.

Måløy is een klein plaatsje, gebouwd tegen een helling, met acht straten parallel aan het water. Genaamd Gate 1 tot en met  Gate 8. Gate 1 ligt op zeeniveau Gate 8 ligt het hoogst (ik kon tussen haakjes Gate 8 niet vinden op de plattegrond in Google Maps). Volgens de gids is het de enige plaats in Europa waar de straten nummers hebben in plaats van namen.

Vanuit Måløy gingen we met de bus op weg naar Selje, een tocht van ongeveer een uur langs prachtige fjorden. Meestal liep de weg vlak langs de waterrand, soms moesten we wat omhoog om aan de andere kant bij een volgend fjord uit te komen.

Tegenover Selje ligt een klein eiland Selja, het doel van de reis voor vandaag. De inhoud van de bus werd in twee helften verdeeld en die werden in twee ‘shifts’ niet per veerboot, maar met een luxe jacht, met plaats voor maximaal 22 personen, naar het onbewoonde eiland vervoerd.

Daar aangekomen werden we door een gids die met ons meegevaren was vanuit Selje, neergezet in de ‘tuin’ van de ruïnes van een eeuwenoud klooster. Ze vertelde ons de legende van Sunniva, de plaatselijke heilige.

Ergens in de tiende eeuw weigerde een katholieke, Ierse prinses met een ongelovige Vikingvorst te trouwen, die uit was op haar koninkrijk. Ze vluchtte met een aantal leden van haar clan in een boot (zonder zeil en zonder roeiriemen) en kwam terecht op het ook toen onbewoonde Selja. Er liepen alleen wat schapen rond die eigendom waren van de mensen op het platteland. Ze wisten zich in leven te houden door groente en graan te verbouwen een leefden in een grot.

Ik ga nu niet het hele verhaal vertellen (als je het precies wilt weten kunnen het opzoeken onder ‘Sunniva,  Selja’), maar in ieder geval kwam ze om het leven toen de grot instortte (na ten onrechte beschuldigd te zijn van de diefstal van schapen) en jaren later werd haar lichaam nog goed intact teruggevonden.

Je begrijpt wat er gebeurde: ze werd heilig verklaard, Selja werd een bedevaartsoord en er werd een klooster om haar overblijfselen heen gebouwd.

Tijdens de reformatie werd het klooster vernield. Alleen de toren van de kerk bleef staan en later werden de restanten weer opgegraven. En te midden daarvan hebben wij naar dit verhaal geluisterd.

We konden daarna natuurlijk nog wat rondlopen, en nee, we hebben niet de 14 meter hoge kerktoren beklommen en we zijn ook niet via een glibberige trap naar de  grot geklauterd.

Daarna was het wachten in de regen tot het jacht ons weer kwam ophalen om terug naar Selje te gaan. Via een andere, even mooie route van een uur, kwamen we, opgedroogd, weer net op tijd bij het schip aan, waar zoals gezegd de zon begon te schijnen