Whale Watching 2.0

Walvissen bestaan dus toch! Na op al onze cruises nog nooit een walvis gezien te hebben, zelfs niet bij een speciale whale watching-trip tijdens onze cruise in 2019, waren wij gaan twijfelen aan het bestaan ervan. Toen wij terugkwamen van deze teleurstellende boottocht (zie het verslag bij onze reisverhalen van de 2019-cruise) beloofde een van de organistoren, dat als we terugkwamen in Akureyri, we dan gratis mee zouden mogen voor een volgende poging. Eén mailtje was voldoende, we kregen per omgaande 2 gratis tickets.

Er was veel hetzelfde: het busje dat ons opwachtte om ons 40 km  noordelijker naar Grenevik te brengen, een klein aantal passagiers (12), rode pakken waar we ons in moesten hijsen en de vissersboot met koffie en koekjes aan boord. Maar… er waren ook dingen anders: het weer was vele malen beter (toen regende het aan een stuk, maar nu scheen de zon zelfs een tijdje), van de drie organiserende broers was er nog maar één overgebleven, de andere twee waren in coronatijd afgehaakt en… het belangrijkste verschil: we hebben walvissen gezien!

In het begin denk je in elke donkere golf de rug van een walvis te zien, maar na enige tijd weet je waar je op moet letten: een straal water die uit een spuitgat omhoogkomt. Je hoort het geluid daarvan vaak nog eerder dan je het ziet. En dan maar hopen dat hij (of zij, dat kun je niet zien!) lang genoeg boven blijft om je camera op de plek te richten en scherp te stellen, voordat hij weer voor 5-8 minuten onderduikt om op een heel andere plek weer naar boven te komen.

Ik heb een heleboel foto’s gemaakt, veel ervan zijn zo snel genomen dat de camera nog niet scherp gesteld was en er zijn ook heel wat foto’s bij van het type ‘hier was zojuist een walvis’ of ‘hier zagen anderen een walvis’. Maar gelukkig zijn er ook een aantal waarop wél een walvis te zien is.

Na deze walvisrijke tocht pelden we ons uit onze marsmannetjes-outfit en werden we teruggereden naar de Zuiderdam, die inmiddels (met ons erop) vertrokken is naar de tweede IJslandse haven.

Ik wil toch ook nog even terugkomen op mijn opmerking dat het lijkt of we bij een ‘geheim’ genootschap horen. Dat blijkt echt zo te zijn: het genootschap heet ‘club orange’. Bij ‘guest services’ en bij de dinerzaal zijn speciale plekken waar mensen van ‘club orange’ zich kunnen melden, die hoeven dan niet in de rij te staan tussen ‘het gewone cruisevolk’. Gisteravond bij het diner vond ik het zelfs een beetje gênant: staat er een hele rij te wachten om een tafel toegewezen te krijgen, wij lopen langs de hele rij, vraagt de dienstdoende schooljuf nog of we gereserveerd hebben, want zo niet dan moeten we achter aansluiten, wij wuiven met ons kaartje, het knipmeseffect treed op en we worden als eerste geholpen. We blijken zelfs een ‘club orange’- menukaart te krijgen (zo ontdekten we gisteren), met in ieder geval één gerecht erop wat niet op de gewone menukaart staat.

Ik weet niet of ik eigenlijk altijd zo speciaal behandeld zou willen worden, maar het is leuk om het een keer mee te maken.